Kavadi-walk TruthSeekerSyndicate

Zaterdag 15 oktober 2005 was het zover: mijn eerste Kavadi walk. Waarom nu dit ritueel? Hier kan ik niet zo dadelijk een antwoord op geven. Ik had natuurlijk al eerder foto's gezien en het internet een beetje afgezocht naar wat meer informatie. Ik wou het gewoon eens proberen, ervaren hoe het voelt.
Aangezien je niet elke dag de kans krijgt om zoiets mee te maken, twijfelde ik niet om me in te schrijven op de events lijst. De organisatie was in handen van Ego Kornus en het Truth Seekers Syndicate. Ik had al prachtige suspension ervaringen gehad met hen, dus ik wist dat ik me geen zorgen moest maken voor het goede verloop van de dag.

Qua voorbereiding kan ik vrij kort zijn: 2,5 week van tevoren had ik m'n laatste druppel alcohol gedronken, verder heb ik gewoon een klein beetje op m'n voeding gelet (vegetarisch, niet teveel suiker, verse groenten en fruit,....) en verder niets speciaals. Mentaal ben ik er zo goed als niet mee bezig geweest, gewoon omdat ik geen verwachtingen had . Ik zou de dag zelf wel zien wat er gebeurde.





De rit naar Venlo duurt ongeveer een uur en een kwartier, dus ik vertrok 1,5 uur op voorhand. Dit was buiten de wegwerkzaamheden in de laatste kilometers gerekend, waardoor ik meer dan een uur na het afgesproken tijdstip aankwam. Gelukkig stonden Kor, Anyi en Roel nog op me te wachten. Lydia en bluezy waren reeds naar het startpunt vertrokken om zich klaar te maken.
Wij voegden ons een weinig later bij hen.

We hadden het getroffen met het weer, want het was een stralende dag. Niet iets wat je eind oktober zou verwachten. Toen alle spullen uitgepakt waren, was het tijd om met het bouwen van de frames te starten. Aangezien het voor Anyi ook haar eerste keer was, deed ik gewoon hetzelfde als haar.
Hierna paste ik m'n frame om alles goed af te stellen. In het begin leunde alles op de riem, wat niet de bedoeling is. Maar na enkele aanpassingen voelde ik dat het gewicht meer op m'n schouders terecht kwam, en dan was het enkel maar wachten tot iedereen zover was.




Ik had mijn frame ondertussen uitgedaan en at nog een kleinigheid. Ik hielp Kor met het zijne en ook Anyi en Lydia waren klaar. Jan en Tom, de fotografen hadden ons ook gevonden, evenals Harm-Jan. Vanaf dit moment konden we de speren aan gaan brengen. Ik mocht als eerste, terwijl Bluezy Lydia al een handje aan het toesteken was.
Ik deed mijn frame terug aan, Roel en Kor kwamen met de eerste speer af. Ik schrok ervan hoe scherp die was (ik had het wel kunnen denken, maar het verraste me toch). Hij werd aan de voorkant geplaats en rustte op mijn borst. Het gevoel kan je een beetje omschrijven als een playpiercing, met de gekende endorfine rush tot gevolg. Dan volgden er nog 25 speren, waarvan telkens 10 aan de voor- en achterkant en 3 aan de zijkanten. Dit viel heel goed mee om te verdragen en zodra alles op z'n plaats zat, deed ik mijn eerste stappen om alvast wat aan het gevoel te wennen. In het begin waren de stapjes wat aarzelend, maar eens je het gewoon bent, wandel je rond alsof er geen 12 kg op je rust. Vanaf dan was het wachten tot iedereen klaar was om aan de wandeling te beginnen.

Aangezien we in een vrij toegankelijk bos waren, stopten er af en toe enkele verbaasde wandelaars. Het leuke aan Nederland vind ik dat de mensen daar al wel iets gewoon zijn, dus negatieve commentaren kregen we niet, enkel wat rare blikken. Het is nu eenmaal ook niet iets dat je verwacht als je gezellig met de hond in het bos gaat wandelen of eens een rondje gaat joggen.



Het moment was aangebroken om te vertrekken. Kor op kop, gevolgd door Anyi, ikzelf en tenslotte Lydia. Bluezy zou ons volgen met een pulling, maar kon helaas op het laatste moment niet meegaan wegens last van zijn voet.
Er was ondertussen al wat tijd verstreken tussen het plaatsen van mijn eerste speer en de uiteindelijke wandeling, zodat ik al goed gewoon was geraakt aan het gevoel. De omgeving waar we doorwandelden was prachtig, het was alleen uitkijken dat je geen laaghangende takken raakte met je speren. Wanneer dit gebeurde, duwde die speren nog wat dieper in je vel, wat je wel wat voelde. Niks onoverkomelijks, maar aangenaam is toch anders.
Ik vertelde al dat ik totaal geen verwachtingen had voor dit gebeuren, maar stiekem hoopte ik toch dat ik na een tijd wandelen in een of andere roes zou geraken. Dit gebeurde echter niet.
Tijdens het wandelen hoor je de speren bij elke beweging verschuiven in het frame. Ongeveer halfweg hoorde ik opeens een andere geluid wat me niet helemaal correct leek. Dit klopte, want ik was een bevestigingsmoertje verloren. Gelukkig waren onze 2 fotografen erbij, zodat dit blinkende onderdeel snel teruggevonden was. Zelf bukken leek me anders niet zo handig en vallen wil je al zeker niet met 26 speren in je lijf geboord. Na een uurtje ofzo waren we terug aan onze startplaats en was het tijd om alles terug uit te doen.



Door de wandeling waren de speren wat dieper in mijn vel gedrukt en dat voelde ik wel bij het verwijderen. Precies kleine weerhaakjes die eruit getrokken werden, dus ik was blij toen alles achter de rug was.
Na nog een stukje gegeten te hebben, was het tijd om op te ruimen (super appeltaart trouwens!). Aangezien het vrij snel begon af te koelen en het bijna donker werd, hielp iedereen mee en was deze dag weeral voorbij.

Zou ik het nog eens opnieuw doen? Ja, ik denk het wel. Maar dan zou ik me langer voorbereiden en ook geestelijk er wat meer mee bezig zijn. Ik denk wel dat er veel meer uit te halen valt, maar voor deze eerste keer, zonder verwachtingen, was het toch een geslaagde dag.
Ik ben in elk geval weer een unieke ervaring rijker en dat neemt niemand me meer af.
Nog bedankt Anyi voor de mooie foto's, Kor voor de organisatie, Bluezy en Lydia voor het gezelschap, Harm-Jan en Roel voor de hulp en Jan en Tom voor de foto's.



Note from Kavadinfo:
Thanks Bert for sharing this Experience.

Kavadimail